Homoseksuele studenten betrapt in Indonesische hotelkamer: 159 stokslagen.

Twee Indonesische studenten zijn donderdag publiekelijk gegeseld in de conservatieve provincie Atjeh, in het westen van Indonesië op het eiland Sumatra. Een islamitische rechtbank had de twee jongemannen daartoe veroordeeld vanwege hun seksuele relatie. Agenten pikten het duo eerder op uit een hotelkamer.

De eilandenstaat met meer dan 250 miljoen inwoners is wereldwijd het dichtbevolktste moslimland. “De islam is er relatief gematigd” [aanhalingstekens van de webmaster]. Maar in Atjeh, de enige provincie waar de sharia van kracht is, geldt sinds enkele jaren een wet die seks buiten het huwelijk verbiedt. Daaronder vallen ook homoseksuele contacten. De zwaarste straf is honderd zweep- of stokslagen.

Daar heb je dat rare kerkasiel weer.

Sommige kerken menen het recht te hebben uitzetting van uitgeprocedeerde asielzoekers te verhinderen door hen op te vangen in hun kerkgebouw. Zij hopen dat media-aandacht de druk op de politiek zal opvoeren, zodat het vrijwel onmogelijk wordt de uitzetting te laten doorgaan. Maar klopt het kerkasielverhaal wel?

Kerkasiel werd in de 6e eeuw ingevoerd door bisschop Gregorius van Tours. Kerken kregen het recht voortvluchtigen tijdelijk asiel te verlenen om een eerlijk proces te waarborgen. Niet vreemd in tijden waarin op moord de doodstraf stond en de procesgang niet altijd even zorgvuldig was. Die bisschop baseerde zich op wat in de Bijbel staat over vrijsteden. Wanneer iemand een onopzettelijke doodslag had gepleegd, kon hij naar zo’n vrijstad vluchten om aan de bloedwraak te ontkomen en om vervolgens in een eerlijk proces terecht te staan.

Tot in de 17e eeuw werd de kerk als vrijplaats gebruikt. Daarna vernemen we er niets meer van. Totdat het in de laatste jaren van de twintigste eeuw weer nieuw leven werd ingeblazen. In 1978 namen honderd illegale Marokkaanse gastarbeiders hun toevlucht tot de katholieke kerk ‘de Duif’ in Amsterdam. Die actie kreeg veel publiciteit en leidde er uiteindelijk toe dat de Marokkanen in Nederland mochten blijven. Er was ook kritiek. De Telegraaf schreef dat ‘de Duif’ de democratische rechtsgang bruuskeerde met het van stal halen van een achterhaald middeleeuws verschijnsel. Ondanks die kritiek werd sinds die tijd kerkasiel met succes ingezet als drukmiddel. Het langste kerkasiel tot nu toe duurde bijna duizend dagen.

In tegenstelling tot wat veel mensen denken, mogen de autoriteiten gewoon binnenvallen in een kerk. Dat zogenaamde kerkasiel heeft geen enkele juridische status. Wat de overheid niet mag, is een gebedsdienst verstoren. Zolang er een dienst is (en er tijdens die dienst geen criminele feiten plaatsvinden) mag niemand opgepakt worden. De aanbieders van kerkasiel houden daarom met kunst en vliegwerk de schijn op dat er een kerkdienst wordt gehouden, wat veelal niet het geval is… En zo kon het gebeuren dat honderden afgewezen asielzoekers in de loop der jaren in Nederland kerkasiel zochten. In vrijwel alle gevallen kregen ze uiteindelijk een verblijfsvergunning. In sommige gevallen volgde ook nog een algemeen pardon voor bepaalde groepen.

Dat kerken uitgeprocedeerde asielzoekers, die al vele juridische trajecten hebben doorlopen, “asiel” verlenen, heeft ermee te maken dat het gaat om personen met wie gedurende een jarenlang traject van procedure na procedure na procedure een emotionele band is opgebouwd. Dat zorgt voor grote betrokkenheid bij de situatie van de betreffende asielzoeker(s). Het maakt ook blind voor de feiten. En het mag zeker geen reden zijn om een discutabel middel als “kerkasiel” aan te grijpen om ons rechtssysteem buiten spel te zetten.

Als kerken zichzelf serieus zouden nemen, zouden zij zich de vraag moeten stellen of het strookt met de hoge opvatting van een kerkdienst als eredienst (mag door niets en niemand verstoord worden) om deze dan vervolgens te misbruiken als een ordinaire protestsamenkomst. De Raad van Kerken – altijd bereid om de kool en de geit te sparen – noemt kerkasiel (dus het misbruik van de eredienst) in een notitie uit 2021 in “uiterste nood” geoorloofd als uitzetting van asielzoekers dreigt en betrokken asielverleners ervan overtuigd zijn dat deze daardoor in een “levensbedreigende situatie” terechtkomen. Hoezo mogen asielverleners ineens voor rechter spelen? En op dat levensbedreigend is meestal veel af te dingen…

Neem het gezin Babayants uit Oezbekistan. De familie woont inmiddels elf jaar in Nederland en probeert al die tijd een verblijfsvergunning te krijgen. De ouders hebben vier kinderen, van 3 tot 20 jaar oud. Twee kinderen zijn, terwijl de ouders wisten dat hun situatie ongewis was, in Nederland geboren. Ze zitten nu als gezin in een kerk in Kampen. De predikant van die kerk, ds. Boot, wijst op de onveiligheid in het land van herkomst en heeft het over “een trauma voor de kinderen” en “onherstelbare schade in hun ontwikkeling”. Maar is er sprake van ‘levensbedreigend’? Het draait vooral om de inmiddels afgeschaalde onderbouwing van dat rare kerkasiel naar “ernstig bedreigd in kwaliteit van bestaan”. Zou de dominee er niet beter aan doen om, net als van elke burger en van asielzoekers gevraagd wordt – de rechterlijke uitspraken te respecteren?

Het is al lange tijd stil rond dit gezin. Maar de afgelopen weken zoekt men de publiciteit weer. Dus verschenen er korte ANP-persberichten in de hoop dat de media die oppikken en het vuurtje opstoken om de overheid op de knieën te krijgen. Mooie bijvangst is dat het de PVV lastig gemaakt kan worden. En ja hoor, daar kwam de kwestie op het bord van Faber. Die zei ferm dat de asielaanvraag van het gezin is afgewezen en dat ze daarom moeten worden uitgezet.

Vader (36) misbruikte dochtertje en schiet zichzelf daarna door zijn hoofd.

(had hij eerder moeten doen, dan had zijn kind, dit bespaart gebleven)

Theo van den H. (36) uit Valkenswaard probeerde vorig jaar zelfmoord te plegen. Hij verdiende het niet te leven, vond hij. Omdat hij zijn dochter had betast. Hij schoot zichzelf door zijn hoofd met een alarmpistool, maar zijn zelfmoordpoging mislukte. Nu wordt hij vervolgd voor het misbruik van zijn eigen kind en het maken en bezitten van flinke hoeveelheden kinderporno.

Theo zit donderdag in de rechtbank in Den Bosch. In zijn postuur en in zijn stem doet hij denken aan zijn naamgenoot die Maassen als achternaam heeft, maar wat er wordt besproken is verre van grappig.

Theo blijkt in korte tijd flink afgegleden te zijn door grote hoeveelheden drank en drugs. Hij wordt steeds eenzamer na zijn scheiding en zijn dochtertje van vijf is eigenlijk de enige die de timmerman nog ziet.

In een continue waas van alcohol en drugs ontwikkelde Theo een voorliefde voor seks met kinderen. De officier van justitie beschreef hoe die ontwikkeling was gegaan: eerst ging hij zoeken op afbeeldingen van soms heel jonge meisjes op internet, daarna schafte hij een kindersekspop aan waar hij van alles mee deed en dat ook filmde.

Een jaar later, in augustus 2024, ging Van den H. nog verder en betastte hij zijn dochtertje ‘s nachts in bed. Daarna had hij zoveel spijt dat hij meerdere afscheidsbrieven schreef en met zijn quad de bossen inging om zelfmoord te plegen.

Maar dat mislukte dus en Theo wist weer naar huis te rijden. Van een omgebouwd alarmpistool is bekend dat die niet zo betrouwbaar zijn. Ze zijn gewoon niet gemaakt om echte kogels af te vuren en als je die toch ombouwt, weigeren ze vaak of komen kogels soms op een veel lagere snelheid eruit.

Theo had wel een kogel in zijn hoofd en videobelde met zijn ex. Zijn dochtertje nam op en zag haar vader bloedend in beeld. Toen de politie bij Theo thuis ging kijken, lag hij daar in een onderbroek van zijn dochter. In het huis werden sekspoppen gevonden en 1650, soms heel heftige, afbeeldingen van kinderporno op verschillende telefoons.

In zijn afscheidsbrieven had Theo geschreven dat hij het niet verdiende om nog langer te leven ‘omdat hij zijn dochter had betast’. Maar zijn ex en ook de officier van justitie denken dat Theo vaker aan zijn dochter heeft gezeten. "Papa wilde vaker vies doen", zou het meisje tegen agenten hebben gezegd in een speciale verhoorstudio.

Theo’s ex, die inmiddels zwanger is van haar nieuwe vriend, was erg emotioneel en boos. Ze haalde fel uit naar Theo en vond dat hij zichzelf als het slachtoffer zag en geen verantwoording nam. “Je hebt afscheid genomen en je dochter aan mijn vriend gegeven. En nu wil je weer contact?”, vroeg ze hem boos. “Een vader hoort normen en waarden mee te geven en niet dit.”

Theo had moeite om woorden te vinden en vertelde niet zoveel. Hij bleef erbij dat hij zijn dochter maar een keer heeft betast, óp haar onderbroek en niet erin. Verder had hij heel veel spijt, maar was hij wel blij dat hij nu geholpen wordt met zijn drank- en drugsverslaving.

Nachtmerrie voor de moeder
De officier noemde Theo’s verhaal een ‘nachtmerrie voor de moeder’. “Zij weet nog steeds niet wat er precies met haar jonge dochter is gebeurd. Hij dacht alleen aan zichzelf met drugs, alcohol en seks en dacht niet aan het belang van zijn dochtertje.”

Ze eiste een celstraf van vier jaar, waarvan een jaar voorwaardelijk. Ook moet Theo worden behandeld aan zijn drugs- en alcoholverslaving. Ook zullen instanties als Veilig Thuis en Jeugdzorg een rol moeten spelen. Maar of Theo zijn dochter ooit nog zal zien, is maar de vraag. Haar moeder wil dat te zijner tijd aan haar dochter overlaten.

Uitspraak in deze zaak is op 13 maart.

Donkere wolken boven de IJssel Zwolle. Vanaf hattem gezien

Ik kan er niets aan doen, maar ik word erg vrolijk van deze wallpaper van vandaag op mijn computer. Onbewust wil ik terugzwaaien naar de ijsbeer.

https://peapix.com/bing/50817