Elifaz neemt weer het woord en werkt volgens een duidelijke opbouw toe naar de oproep tot bekering. In eerste instantie toont hij aan dat Jobs eigen zonden de straf hebben uitgelokt. Aansluitend wijst hij op de alwetendheid en rechtvaardigheid van God. Omdat Hij alles weet en ziet, straft Hij de goddeloze. De climax van het betoog is de oproep tot bekering. Elifaz is nog steeds uit op herstel van de relatie tussen God en Job. Elifaz is werkelijk bezorgd om het lot van Job, maar na al de gesprekken is hij in zijn standpunten nog geen centimeter naar Job toegekomen. Hij doet zich voor als vriend, maar luistert niet naar wat Job te zeggen heeft.