Job heeft de moed nog niet opgegeven om te reageren op de armzalige 'troost' van de vrienden. Wel wordt hij nu en dan weerbaarder. Hij kan zich niet neerleggen bij wat zijn vrienden tegen hem inbrengen. Hoe kunnen ze hem beschuldigen zonder enig bewijs? Hij blijft hopen dat hem recht gedaan zal worden, een hoop die hij, ondanks zijn klacht tot God, toch van Hem verwacht. In dit hoofdstuk spreekt hij de profetische geloofstaal uit: "Ik weet dat mijn Verlosser leeft!" Dit vertrouwen tilt Job als het ware boven zijn lijden uit. Er komt eindelijk toekomstperspectief, maar na dit leven. Hij zal vanuit zijn eigen lichaam, met zijn eigen ogen zijn Verlosser zien.