Velen kennen me, velen niet. Ik ben Kylian, en laat ik het meteen maar zeggen: ik schrijf geen verhalen, ik vertel ze. Auteur? Bah, te stoffig. Verhalenverteller – dat dekt de lading beter. Ja, ik schrijf wel degelijk, ik tover teksten uit mijn toetsenbord. Maar de meeste verhalen die ik vertel? Die zijn een soort literaire Frankenstein-monsters, samengesteld uit bijdragen van verschillende mensen – mensen die verhalen boven roem stellen. Wij maken het verhaal samen, en ik, Kylian, vertel het vervolgens aan de wereld. Verkoopcijfers? Wie maalt daar nou om? Het gaat om de liefde voor het verhaal, niet om de euro's die het oplevert. Natuurlijk vind ik het leuk als een verhaal goed verkocht wordt, maar dat is niet de drijfveer.

Maar goed, waar had ik het over? Ah ja, die zeikerds… Sommige auteurs, zeg. Wat een dramaqueens!

Het is jullie vast opgevallen: die types die alleen maar negatieve commentaar leveren, het liefst zo bot als een houten plank. Op het werk van collega-auteurs. En het meest hilarische? Vaak hebben ze geen flauw idee waar ze het over hebben!

Neem mezelf bijvoorbeeld. Twee websites heb ik, beide met een duidelijke uitleg over wie ik ben en wat ik doe. Geen geheimzinnigheid, gewoon open en eerlijk. Op die sites staat zelfs een korte biografie. Tot zover, alles prima.

Totdat ik op social media kom. Deel ik een link op een Facebook-groep, dan zijn er altijd wel een paar verwende prinsessen die mijn website als spam melden. "Aanstootgevend!" roepen ze dan. "Spam!" En Facebook trapt er vervolgens in. Resultaat? Website geblokkeerd. Geen share meer mogelijk, tenzij ik een peperdure juridische strijd wil voeren.

Dus wat doe ik? Ik maak een tweede website, identieke inhoud, en die mag wél op Facebook. Hypocrisie ten top, nietwaar?

En dan het delen van mijn verhalen. Op de website staat alles keurig uitgelegd: hoe, wat, waarom, de hele mikmak. En wat gebeurt er dan? Commentaar, natuurlijk! Op de schrijfwijze, op vermeende typfouten (die er niet zijn!), en zelfs op de inconsistenties in het verhaal (die, zoals duidelijk op de website staat, gepland zijn!).

Ik ben er inmiddels van overtuigd dat de meeste van deze critici doodsbang zijn voor concurrentie. Net als diverse andere onbekende verhalenvertellers denken ze dat ze veel beter zijn dan iedereen.

Ik heb een paar van deze zogenaamde taalkundige eens onder de loep genomen, en wat blijkt? Ze hebben zelf ook verhalen geschreven, die verdacht veel lijken op die van bekende auteurs. Ze liften mee op het succes van anderen, proberen zo veel mogelijk het origineel te kopiëren. Kopieerkatten van de literatuurwereld!

Maar ik? Ik heb geen probleem met concurrentie. Kopieert iemand de door mij vertelde verhalen? Dan beschouw ik dat als een compliment! Het bewijst dat er vraag naar is. Meer van hetzelfde, dus.

Terug naar die zeikerds: Ze begrijpen het niet. Mensen zitten ook op social media. Mensen doen research. Die negativiteit van die zeikerds? Die leest men ook. Slechte reclame voor de zeikerd, en voor de ‘slachtoffer-auteur’ geldt, die krijg je juist meer aandacht. Iedereen is nieuwsgierig geworden!

Kortom: Mensen, laat je niet ontmoedigen door de online etterbakken. Blijf schrijven, blijf vertellen, en laat die zeikerds maar lekker in hun eigen zuur stokken.

Kylian, Verhalenverteller Extraordinair, groet u!