Klaar met de granaten, dus ik heb wel een biertje verdiend.

Juristen luiden de noodklok: UWV-herstelplan faalt en laat gedupeerden keihard in de steek.

Het is een enorme puinhoop bij het UWV. Het nieuwe herstelplan, bedoeld om fouten in arbeidsongeschiktheidsuitkeringen recht te zetten, lijkt meer op een pleister op een open wond. Het plan richt zich op een paar specifieke fouten binnen een klein tijdvak, terwijl een berg andere problemen blijft liggen. Juristen en belangenorganisaties luiden de noodklok: deze aanpak rammelt aan alle kanten – juridisch zwak, moreel onhoudbaar en vooral een klap in het gezicht van alle gedupeerden.

Wat doet het herstelplan precies? Het focust uitsluitend op WIA-rekenfouten tussen 2020 en 2024. Fouten in andere uitkeringen, zoals de Wajong, Ziektewet of WW? Die blijven onaangeroerd. En ben je vóór 2020 gedupeerd door een medische beoordelingsfout? Dan heb je pech. Tienduizenden mensen blijven hierdoor in onzekerheid, terwijl ze mogelijk onterecht hun inkomen kwijt zijn geraakt.

Juristen zijn glashelder: het UWV moet fouten herstellen als burgers daar ernstige gevolgen van ondervinden. Dat is geen gunst, dat is wettelijk verplicht. Door dit niet te doen, zet het UWV de bestaanszekerheid van duizenden mensen op het spel. Dit probleem is niet nieuw: interne rapporten waarschuwen al jarenlang dat medische beoordelingen bij het UWV chaotisch en inconsistent zijn. Maar die signalen werden genegeerd, met als gevolg dat talloze mensen zonder inkomen kwamen te zitten.

Minister van Sociale Zaken Eddy van Hijum stelt dat een grotere hersteloperatie onmogelijk is vanwege een tekort aan personeel. Dat klinkt misschien logisch, maar wat hij eigenlijk zegt, is dat de slachtoffers het zelf maar moeten uitzoeken. Het probleem ligt bij het systeem, maar de rekening wordt bij de mensen neergelegd.

Laten we het niet kleiner maken dan het is: een fout van het UWV kan voor een gedupeerde allesbepalend zijn. Het verlies van een uitkering betekent voor veel mensen dat ze in de bijstand belanden of, erger nog, op straat terechtkomen. Deze mensen hebben jarenlang premies betaald en verdienen simpelweg zekerheid en stabiliteit. Het feit dat dit nu massaal wordt genegeerd, is onacceptabel.

Europa: De val van het Heilige Hernieuwbare Rijk.

Bij ongunstige weersomstandigheden neemt de zonne- en windstroomproductie drastisch af. Dat gebeurt in werkelijkheid elk jaar meerdere keren. Deze toestand heeft echter ondertussen verstrekkende economische en ecologische gevolgen en openbaart de tekortkomingen van een energiepolitiek, die op hernieuwbare energieën met tussenpozen is gebaseerd.

In de afgelopen vijftien jaar heeft Duitsland enorm in zonne- en windenergie geïnvesteerd en tegelijk zijn eigen kerncentrales gesaboteerd. In het jaar 2023 maakten hernieuwbare energieën 55% van de stroomproductie in het land uit. In het jaar 2022 waren het maar 48%.

De grootste bijdrage aan de hernieuwbare energie levert de windkracht met 31% van de totale productie, gevolgd door zonne-energie met 12%, biomassa met 8% en andere hernieuwbare bronnen zoals waterkracht met de resterende 3 tot 4%. In het jaar 2024 maakten hernieuwbare energieën in het eerste halfjaar bijna 60% van de Duitse stroomproductie uit. Dit productieniveau is echter over een bepaalde periode verdeeld en weerspiegelt geen crisismomenten zoals de “donkerflauwte”.

Donkerflauwte onderscheidt zich door gelijktijdig gebrek aan wind en zon in de winter, wanneer de stroombehoefte in Duitsland het grootst is. Deze episodes duren enkele dagen tot meerdere weken, waarbij de productie van wind- en zonnestroom vaak daalt naar minder dan 20% van hun capaciteit, vaak zelfs naar nul. Op 12 december vorig jaar bedroeg de Duitse stroomproductie uit wind- en zonnekracht bijvoorbeeld maar 1/30 deel van de behoefte.

Een politiek voor hernieuwbare energieën zou te doen zijn, wanneer ze op een duurzame, van het weer onafhankelijke energiebron zoals atoomenergie gebaseerd zou zijn. In het jaar 2011 besloot Duitsland echter om in het kader van de catastrofe in Fukushima om abrupt te stoppen met kernenergie en schakelde stapsgewijs volledig functionerende kerncentrales uit.

Het stoppen met kernenergie heeft ertoe geleid dat Duitsland in het bijzonder tijdens een donkerflauwte niet in staat is zichzelf van energie te voorzien. Het land importeert in grote omvang stroom uit Frankrijk, Denemarken en Polen en moet voor de opwekking van stroom teruggrijpen op steenkool en bruinkool. De enorme stroomimporten van Duitsland leiden ook bij zijn buurlanden tot enorme stijgingen van de stroomprijs.

De prijzen zijn inderdaad adembenemend. In het jaar 2024 was de stroomprijs voor huishoudens in Duitland met € 400,-/MWh de hoogste in Europa en bereikte tijdens periodes van donkerflauwte waarden van € 900,-.MWh, vergeleken met een veel lager Europees gemiddelde. In vergelijking daarmee bedroeg de gemiddelde prijs in het van kerncentrales voorziene Frankrijk en Finland in dezelfde periode (2024) € 250,-/MWh. En in de Verenigde Staten zijn de bedragen 30% lager dan in Frankrijk. Hoe is dat allemaal “duurzaam” voor Europa?

Maar het is “voor de planeet”, nietwaar? Nog niet eens bij benadering. Ondanks zijn betrokkenheid voor zogenaamde groene energieën heeft Duitsland altijd nog een grote CO2-voetafdruk, omdat het in toenemende mate inzet op steenkool en bruinkool om energietekorten te compenseren. In het jaar 2024 blijft het land de op een na grootste CO2-uitstoter per in Europa geproduceerde energie-eenheid, waarbij een aanzienlijk aandeel van de stroom afkomstig is uit fossiele bronnen, tien keer zoveel CO2 per opgewekte energie-eenheid dan Frankrijk.

De hoge stroomprijzen in Duitsland leiden tot de verplaatsing van de Duitse industrie, omdat de ondernemingen op zoek zijn naar vestigingsplaatsen met voordeliger energiekosten. Hoe kan men overleven wanneer men voor stroom driemaal zoveel betaalt als de concurrentie? (bij de aardgasprijzen is het nog erger: in Europa zijn die vijfmaal zo hoog als in de VS)

Uiteindelijk heeft Duitslands toenemende afhankelijkheid bij de energievoorziening van zijn buurlanden tot spanningen in Europa geleid. De hoge stroomprijzen in Duitsland worden aan de buurlanden doorgegeven, wat stroom daar onbetaalbaar maakt en voor toenemende frustratie zorgt. In Europa vinden er discussies plaats om uit bepaalde energieakkoorden te stappen, in het bijzonder uit zulke die stroomimporten betreffen.

Kort gezegd is de donkerflauwte het symptoom van een diepe energiecrisis, die door een ideologische, autoritaire, irrationele en mislukte energietransitie werd veroorzaakt. De afhankelijkheid van onbetrouwbare energiebronnen (wind, zon) in verbinding met het haastige stoppen met kernenergie heeft van de Duitse stroom de duurste in Europa gemaakt en bedreigt de energieautonomie van het land – en uiteindelijk van het hele continent.

Gezien het demografische en economische gewicht van Duitsland blijkt deze laatste Duitse foute stap een verdere Europese catastrofe te zijn.

Stijgende ziektekosten – geleverd zoals besteld.

Een Duitse werknemer met een bruto maandsalaris van € 3780,- zal in 2025 € 185 minder gaan verdienen. De oorzaak: duidelijk stijgende bijdrages aan de wettelijke ziektekostenverzekering. Een van de belangrijkste redenen ligt in het inbinden van miljoenen asielzoekers in het systeem, die vanaf het begin dienstverlening krijgen zonder zelf bij te dragen. Voor velen is het vooruitzicht op een omvangrijke medische verzorging zonder eigen bijdrage een sterke pullfactor om illegaal naar Duitsland te komen.

De immigratiegolven sinds 2015 en de begeleidende “Refugees Welcome”-waanzin hebben immense kosten voor de ziekteverzekering veroorzaakt. Terwijl de staat sindsdien miljarden in het systeem heeft gepompt, is dit bij lange na niet voldoende om de groeiende uitgaven te dekken. Miljoenen asielzoekers, die op grond van hun verblijfsstatus meestal van een uitkering leven, betalen geen bijdrages, maken echter veelvuldig gebruik van de dienstverlening. De rekening gaat naar de reguliere bijdragebetaler. Privé verzekerden blijven eveneens niet gepaard: ook hier stijgen de bijdragen vanaf 2025 met 10 tot 20%.

De bereidheid om deze belastingen te dragen, neemt zienderogen af. De frustratie over een systeem dat door steeds minder schouders gedragen wordt, neemt toe. Critici, die al in 2015 op deze ontwikkeling wezen, voelen zich bevestigd. De beleidsbepalers in de toenmalige politiek zwijgen echter – een houding, die de woede van veel burgers vergroot.

De wettelijke ziektekostenverzekering bevindt zich op een kritiek punt. De al jaren gegroeide discrepantie tussen diegenen die verplicht moeten bijdragen en diegenen die daar volledig van gevrijwaard zijn, belast de financieringsbasis. Een duurzaam systeem, dat gebaseerd is op solidariteit, kan echter alleen maar functioneren wanneer het door iedereen wordt gedragen. De huidige toestand echter creëert onrechtvaardigheden, die de samenleving verder splijt. Een politiek, die problemen ignoreert en bagatelliseert, schaadt de maatschappelijke samenhang aanzienlijk.

#portretvandeaardbeienpluksteralsjongevrouw

https://surfingann.blogspot.com/2025/01/portret-van-de-aardbeienplukster-als.html

China verhoogt de export van bier naar Rusland.

Wie in Rusland het woord “bier” hoort, denkt aan Duitsland of Tsjechië. Geen wonder, omdat de beide landen de grootste bierleveranciers op de Russische markt zijn. Op de derde plaats staat in 2024 verrassend China.

China is nu de op twee na grootste bierleverancier op de Russische markt, doordat het in de periode van januari tot oktober 2024 zijn export met het 1,6-voudige heeft verhoogd. Volgens informatie van het persbureau RIA Novosti leverde het Rijk van het Midden in deze tien maanden 29.800 ton bier aan Rusland en klom zodoende op van de zesde naar de derde plaats in de lijst.

Duitsland blijft weliswaar met 105.300 ton bier de absolute koploper op de Russische markt. In de eerste tien maanden van vorig jaar verkocht het EU-land echter merkbaar minder bier aan Rusland dan nog in 2023: de exportdaling bedroeg 24%.

Daarentegen kon Tsjechië zijn bierexport naar Rusland met 27% verhogen. In totaal bedroegen zijn leveringen 33.100 ton bier. Direct na China komt Litouwen op de vierde plaats. Met 24.300 ton bier leverde de Baltische EU-staat bijna dezelfde hoeveelheid als in dezelfde periode het jaar daarvoor. België zakte van de tweede plaats in het jaar 2023 naar de vijfde plaats. Zijn bierexport naar Rusland nam met een derde deel af, omdat het land in de periode van januari tot oktober slechts 18.400 ton bier leverde.

Polen leverde met 18.100 ton bier de vijfvoudige hoeveelheid van die van het jaar daarvoor. Letland deed het met 16.500 ton bier beduidend slechter op grond van een exportdaling van 36% tegenover het jaar daarvoor. Op de achtste plaats kwam met 10.900 ton bier Kazachstan, omdat het 28% minder leverde.

Op de laatste plaatsen van de top-10 staan Nederland en Oostenrijk. De beid elanden registreerden een exporttoename van respectievelijk 19% en 14%. Nederland leverde 4.700 ton bier, terwijl Oostenrijk 2.300 ton bier op de Russische markt bracht.