Satsuma https://bit.ly/3OXBn66

Satsuma is de aanduiding voor een groep van nauw verwante mandarijnenrassen, die ontstaan is in Japan, mogelijk al in 1429.
De vruchten zijn in 1876 door een echtgenote van een ambassadelid van de Amerikaanse ambassade in Japan, satsuma genoemd naar de provincie Satsuma in Kyushu.

5 wallpapers

#Satsuma #fruit #Citrusunshiu #Сацума #фрукты #Obst #fruta

Te mooi om waar te zijn? Donkere chocolade lijkt geassocieerd met lager risico op diabetes type 2.

Een grote Amerikaanse studie gepubliceerd in vakblad The BMJ suggereert dat het regelmatig eten van donkere chocolade geassocieerd is met een 21 procent lager risico op deze chronische aandoening.

Diabetes type 2 is wereldwijd een groeiend probleem. Meer dan 450 miljoen mensen lijden aan de chronische ziekte, en volgens sommige studies zal dat stijgen naar 700 miljoen patiënten in 2045. Diabetes type 2 is een chronische aandoening waarbij het lichaam moeite heeft om de bloedsuikerspiegel (glucose) te reguleren. Dit komt doordat de cellen minder gevoelig worden voor insuline, het hormoon dat helpt glucose vanuit het bloed naar de cellen te transporteren. Dit wordt insulineresistentie genoemd. Naarmate de ziekte vordert, kan de alvleesklier ook minder insuline gaan aanmaken, wat de problemen verergert.

Preventie via een gezonde levensstijl is essentieel om de aandoening te voorkomen en donkere chocolade kan een onverwacht steuntje in de rug bieden. Donkere chocolade bevat flavanolen, stoffen die ook in groenten en fruit voorkomen, die mogelijk een beschermend effect hebben. Maar waarom donkere chocolade beter scoort dan melkchocolade, blijft een mysterie.

Om dit te onderzoeken, analyseerden wetenschappers data van meer dan 190.000 Amerikaanse patiënten. Deze mensen, waaronder verpleegkundigen en zorgprofessionals, hadden bij aanvang van de studie geen diabetes, hartziekten of kanker. Gedurende een periode van 25 jaar vulden zij elke vier jaar gedetailleerde vragenlijsten in over hun eetgewoonten, waaronder hun chocoladeconsumptie.

De resultaten zijn opmerkelijk: mensen die minstens vijf porties donkere chocolade per week aten, hadden een significant lager risico op diabetes type 2, van gemiddeld 10 procent. Eén portie stond gelijk aan ongeveer 30 gram chocolade. Elke extra portie donkere chocolade per week leek het risico op diabetes verder te verkleinen met zo’n 3 procent. Melkchocolade leverde daarentegen geen meetbare voordelen op. Integendeel: hogere consumptie gaat samen met gewichtstoename, wat het risico op diabetes juist kan verhogen.

De onderzoekers benadrukken dat hun studie een zogenoemde observationele studie is. Dit betekent dat er alleen verbanden zijn gevonden, en geen directe oorzaak-gevolgrelaties kunnen worden vastgesteld. Daarnaast waren de meeste deelnemers oudere, witte Amerikanen, wat de vraag oproept of de bevindingen ook gelden voor jongere of meer diverse bevolkingsgroepen. “Verdere gerandomiseerde gecontroleerde onderzoeken zijn nodig om deze bevindingen te repliceren en de mechanismen verder te onderzoeken”, stellen de onderzoekers. Toch lijkt het verband stevig te staan. Ook na correcties voor factoren als leefstijl en dieet, bleef het beschermende effect van donkere chocolade overeind. “

Het nieuws klinkt als muziek in de oren voor liefhebbers van chocolade, maar word niet te enthousiast. Donkere chocolade kan zeker onderdeel zijn van een gezond dieet, maar het blijft belangrijk om met mate te genieten. Te veel suiker en vet kunnen ook nadelige effecten hebben, hoe geweldig die flavanolen ook zijn. Voorlopig is het dus nog te vroeg om donkere chocolade officieel te bestempelen als ‘superfood’. Maar als deze resultaten in vervolgstudies worden bevestigd, kan een bescheiden stukje donkere chocolade misschien wel een verrassend krachtige bondgenoot blijken in de strijd tegen diabetes type 2.

Vrouwen slapen minder en onrustiger dan mannen: wat muizen ons leren over onze nachtrust.

Goed slapen is superbelangrijk. Als onze nachtrust wordt verstoord, gaat er van alles mis. De mens lijkt biologisch gezien opvallend veel op een muis. Daarom zijn Amerikaanse onderzoekers eens dieper in de slaapgewoonten van deze kleine knaagdieren gedoken.

Hun nieuwe studie naar de biologische verschillen tussen vrouwtjes- en mannetjesmuizen laat zien dat vrouwtjes korter slapen, vaker wakker worden, en minder herstellende nachtrust krijgen. Wat zegt dat over ons?

De verschillen in slaapgewoonten bij muizen zijn frappant. Ze werpen volgens wetenschappers van de University of Colorado Boulder ook nieuw licht op de verschillen in slaap tussen mannen en vrouwen en de biologische factoren die daaraan bijdragen. “Bij de mens worden slaapverschillen tussen mannen en vrouwen vaak toegeschreven aan leefstijl en het uitvoeren van zorgtaken”, legt hoofdonderzoeker Rachel Rowe uit. “Onze resultaten tonen aan dat biologische factoren mogelijk een grotere rol spelen dan eerder gedacht.”

Slaaponderzoek heeft de afgelopen jaren een enorme vlucht genomen, maar vrouwen zijn in veel onderzoeken nog steeds ondervertegenwoordigd. En ook in dierstudies komt de vrouwelijke kant er maar bekaaid vanaf. Dit leidt volgens het onderzoeksteam tot scheve conclusies over onder andere de effectiviteit en bijwerkingen van slaapmedicijnen.

Voor het onderzoek zijn 267 muizen uit de veelgebruikte C57BL/6J-stam in het lab bestudeerd. Met behulp van ultragevoelige bewegingssensoren is hun slaapgedrag minutieus vastgelegd. Het resultaat: mannetjesmuizen bleken gemiddeld 670 minuten per etmaal te slapen, bijna een uur meer dan vrouwtjes. Die extra slaap bij mannetjes bleek vooral te bestaan uit de ‘Non-Rapid Eye Movement’-slaap (NREM), de fase waarin het lichaam zichzelf herstelt.

Muizen zijn nachtdieren, we typeren ze als ‘polyfasische slapers’: ze slapen in korte periodes, worden even wakker om hun omgeving te checken, en vallen dan weer in slaap. Bij vrouwtjes blijken deze slaapperiodes nog korter en fragmentarischer te zijn dan bij mannetjes.

Dit patroon is niet uniek voor muizen. Ook bij andere dieren – zoals fruitvliegen, ratten en vogels – zijn vergelijkbare verschillen gevonden. Evolutionair gezien is dit logisch, vertelt Rowe. “Vrouwtjes zijn biologisch ontworpen om alerter te zijn en sneller te reageren op hun omgeving. Dit komt waarschijnlijk door hun rol in de zorg voor de jongen. Als vrouwen net zo diep zouden slapen als mannen, zouden we niet verder komen als soort.”

Stresshormonen zoals cortisol en geslachtshormonen spelen waarschijnlijk een belangrijke rol bij deze sekseverschillen. Wetenschappers leiden dit bijvoorbeeld af uit het feit dat vrouwen vaak slechter slapen in de fase van hun menstruatiecyclus waarin de oestrogeen- en progesteronspiegels laag zijn. Rowe benadrukt dat het heel normaal is dat vrouwen minder slapen: “Mogelijk stressen we onnodig over onze nachtrust, omdat we het slaappatroon vergelijken met dat van onze partner. We denken dat er iets mis is, maar het zou heel goed een normaal slaapprofiel kunnen zijn voor vrouwen.”

Deze studie toont aan dat er nog veel werk aan de winkel is wat betreft gendergelijkheid in wetenschappelijk onderzoek. Toen onderzoekers een slaaptherapie onder de loep namen die het beste werkt bij vrouwtjesmuizen, bleek die alleen effectief als de steekproef gelijk verdeeld was tussen mannetjes en vrouwtjes. Bij een scheve verdeling dreigt het gevaar dat de behandeling ten onrechte als ineffectief wordt bestempeld, of zien wetenschappers bijwerkingen voor vrouwen mogelijk over het hoofd. “Het duurt vaak decennia voordat een ontdekking in het lab haar weg vindt naar de kliniek”, zegt Rowe. “Misschien duurt dit zo lang omdat sekse niet voldoende wordt meegewogen.”

De onderzoekers pleiten voor een gelijke vertegenwoordiging van mannetjes en vrouwtjes in studies, aparte data-analyse per sekse en een heroverweging van eerdere onderzoeken waarin vrouwen zijn ondervertegenwoordigd. “Het meest verrassende aan dit onderzoek is niet dat mannetjes- en vrouwtjesmuizen verschillend slapen”, besluit Rowe. “Het is dat niemand dit eerder grondig heeft aangetoond. Dit hadden we al lang moeten weten.”