Topman ProRail wil private investeringen in het spoor.

Pensioenfondsen en verzekeraars zouden ook in Nederland moeten kijken naar investeren in het spoor, zegt topman John Voppen van spoorwegbeheerder ProRail in BNR Zakendoen. Voppen noemt private investeringen 'een pad voor de toekomst'. Dat de Nederlandse staat de enige aandeelhouder is, staat private investeringen niet in de weg, aldus Voppen.

Gevraagd waarom de kapitaalkrachtige pensioenfondsen niet in het spoor investeren, wijst Voppen erop dat pensioenfondsen in eerste instantie rendement willen behalen.
Gevraagd waarom de kapitaalkrachtige pensioenfondsen niet in het spoor investeren, wijst Voppen erop dat pensioenfondsen in eerste instantie rendement willen behalen.

'Ooit bij de Noord-Zuidlijn (...) hebben we daar heel intensief naar gekeken, want het is eigenlijk nergens in de wereld zo dat wanneer je naar de nationale luchthaven gaat, je niet een klein premium betaalt op je prijs en dat daar ook private investeringen aan ten grondslag liggen.'

Weliswaar is destijds daarover gezegd dat dat publiek gefinancierd moest worden, volgens Voppen moet met het oog op de huidige beschikbare hoeveelheid publiek geld en de uitdagingen waar Nederland voor staat, zeker naar private investeringen gekeken worden. De Nederlandse staat is weliswaar ProRails enige aandeelhouder, maar dat staat private investeringen niet in de weg, denkt Voppen.

Als voorbeeld geeft Voppen de havenspoorlijn voor het goederenvervoer waar zowel door het Havenbedrijf als door derden (lees: private investeerders) investeringen zijn gedaan om die spoorinfrastructuur op orde te krijgen.

Gevraagd waarom de kapitaalkrachtige pensioenfondsen niet in het spoor investeren, wijst Voppen erop dat pensioenfondsen in eerste instantie rendement willen behalen. 'Er zijn een aantal fantastische lijnen in Nederland waar je heel veel rendement kunt maken, maar die wil iedereen wel voor zijn rekening nemen. Maar er zijn ook heel veel lijnen die ontzettend belangrijk zijn voor de mobiliteit van mensen of voor het spoorgoederenvervoer waar geld van de overheid bij moet om het gewoon rond te kunnen krijgen.'

Voppen denkt dat wanneer dat geld niet wordt geïnvesteerd, Nederland dat duidelijk gaat voelen in de economie. 'Ik denk dat de infrastructuur één van de redenen is dat wij zo welvarend zijn in Nederland, maar dat zit niet in je directe calculatie.'

Voor nu heeft ProRail institutionele partijen en private beleggers weliswaar te weinig te bieden, maar Voppen ziet mogelijkheden voor goede modellen. 'Daar kun je wel degelijk voor bijvoorbeeld een luchthaven een premium vragen op de prijs. Maar dat moet de politiek wel willen.' Volgens Voppen moet de politiek een keuze maken: of er is publiek geld, of we accepteren de infrastructuur hoe die is, of je maakt het mogelijk om ook private investeringen toe te staan.

Assad stuurde 21 vliegtuigen met cash naar Moskou: koffers vol dollars en euro's.

Dictators moeten creatief zijn met hun financiën vanwege alle internationale sancties die tegen hen worden opgelegd. Maar de verdreven Syrische dictator Bashar al-Assad maakte het wel heel bont: hij liet in twee jaar tijd maar liefst 21 vliegtuigen met cash geld naar Moskou sturen.

In totaal ging het om zo’n 250 miljoen dollar, netjes verpakt in koffers met opeengestapelde dollars en euro’s, die vervolgens naar de bank werden gebracht en gestald op Russische bankrekeningen.

De Financial Times, die de geldstromen van de Assad-clan onder de loep nam, ontdekte dat het merendeel van het papiergeld in 2018 en 2019 werd vervoerd. En papiergeld was nodig, want door zware sancties tegen Syrië was normaal overboeken simpelweg onmogelijk. Dan maar op de ouderwetse manier: met koffers vol cash.

In 2019 werd bijvoorbeeld één toestel gevuld met 10 miljoen dollar aan keurig gestapelde 100 dollarbiljetten. Een andere vlucht vervoerde 20 miljoen euro, bestaande uit de inmiddels beruchte paarse 500-eurobiljetten. De Russische luchthaven Vnukovo was destijds de favoriete landingsplek voor Assads luchtbrug.

En waar laat je al die contanten? Assad had daar wel ideeën over. Een deel van het geld zou zijn geïnvesteerd in peperdure appartementen in het hart van Moskou, perfect als veilig onderkomen voor hemzelf en zijn entourage. Maar de dollars en euro’s dienden ook een ander doel: militaire aankopen.

Het verhaal van de 21 vluchten illustreert hoe regimes in het nauw teruggrijpen naar de basics. Voor Assad waren koffers met cash geld een onmisbare levensader om zijn grip op Syrië te behouden, zijn leger te bevoorraden en zijn rijkdom veilig te stellen. Dat die stapels biljetten nu in Moskou liggen, zegt ook iets over zijn vertrouwen in Rusland als trouwe bondgenoot.

Vrouw uit Harderwijk procedeert al 18 jaar voor Wmo-voorziening.

De vrouw moest met een ambulance naar zittingen worden vervoerd en woont de zittingen liggend in een brancard bij.

De Centrale Raad van Beroep oordeelt dat de gemeente Harderwijk zich opnieuw moet buigen over het Wmo-verzoek van een vrouw die al in 2006 een aanvraag deed maar feitelijk nog steeds over geen enkele voorziening beschikt. De Raad noemt de situatie ‘schrijnend’, met name omdat is vastgesteld dat de gezondheid van de vrouw ernstig is.

‘Tekenend voor de situatie waarin appellante verkeert is dat zij naar de zittingen wordt vervoerd in een ambulance, de zittingen bijwoont gelegen op een brancard en ter zitting op de vraag wat zij hoopt te bereiken met deze procedure heeft geantwoord: Te kunnen douchen’, aldus de Raad in haar vonnis. Hoewel de vrouw zelf ook ‘niet steeds de meest effectieve weg is gevolgd’, vindt de Raad dat van het college mag worden verwacht dat ze niet zo afwachtend had gehandeld.

‘Van het college als verantwoordelijke voor de uitvoering van de Wmo 2015 had mogen worden verwacht een zodanige rol te spelen dat appellante niet gedurende een groot aantal jaren van noodzakelijke voorzieningen verstoken zou zijn gebleven’, oordeelt de Raad. Al in 2006 deed de vrouw voor het eerst haar aanvraag. Na verschillende afwijzingen werd in 2013 voor het eerst vastgesteld dat zij in aanmerking kwam voor aanpassingen in haar badkamer en een tillift.

Andere voorzieningen kreeg de vrouw niet, en daarmee was ze niet tevreden. Zo blijkt uit het vonnis nu door de Raad. Dat leidde tot verschillende beroepsprocedures. De zaak die uiteindelijk voor de Centrale Raad is gekomen gaat over de vraag of de vrouw tijdig hoger beroep heeft ingesteld tegen een uitspraak van de rechtbank Overijssel uit 2019. De Raad zegt van wel, ondanks dat het beroep pas twee jaar later volgde, omdat niet kan worden vastgesteld dat de vrouw de uitspraak uit 2019 tijdig heeft ontvangen.

Vanwege de ‘zeer bijzondere omstandigheden’ in dit geval besluit de Raad om de eerdere uitspraak van de rechter te vernietigen en het college van de gemeente Harderwijk opdracht te geven een nieuw besluit te nemen over de aanvraag van de vrouw. De Raad verwacht van beide partijen een ‘oplossingsgerichte houding’ en adviseert beide partijen zich ‘te laten bijstaan door personen die nog niet eerder bij de zaak waren betrokken om zo op korte termijn een einde te maken aan de voor appellante onhoudbare situatie’.

Koeriersdienst steeds vaker de vervanger van de pakketdienst in drukke tijden.

Dat de dedicated koeriersdienst in opkomst is, lijkt niet zo verwonderlijk. Want in drukke periodes zoals de feestdagen, waarin de vraag naar pakketbezorging exponentieel toeneemt, ervaren zowel verzenders als ontvangers steeds vaker problemen met de traditionele pakketdiensten. Ondanks de extra kosten die vaak in rekening worden gebracht voor bezorging tijdens deze piekperiodes, blijft de service vaak ondermaats.

Pakketten worden te laat opgehaald, te laat bezorgd, raken kwijt, worden op het verkeerde adres afgeleverd of komen beschadigd aan. Dit is niet verwonderlijk gezien het enorme aantal pakketten dat verwerkt moet worden.

De ontevredenheid over de grote landelijke pakketdiensten groeit. Deze bedrijven kampen met een tekort aan bezorgers, wat leidt tot vertragingen en fouten in de bezorging. De druk om pakketten op tijd te leveren neemt toe, maar de middelen om dit effectief te doen blijven achter. Dit resulteert in een neerwaartse spiraal van verminderde servicekwaliteit en klanttevredenheid.

Als reactie op deze problemen kiezen steeds meer klanten voor dedicated koeriersdiensten. Deze diensten bieden een hogere mate van betrouwbaarheid en efficiëntie doordat ze zich exclusief richten op het transport van pakketten voor één klant. Hierdoor kunnen ze pakketten direct van de verzender naar de ontvanger vervoeren zonder tussenstops of extra handelingen. Dit minimaliseert het risico op verlies of beschadiging en zorgt voor een snellere levering.

Voordelen van dedicated koeriersdiensten

Snelheid en Efficiëntie: Dedicated koeriers kunnen vaak dezelfde dag nog leveren, wat essentieel is voor tijdgevoelige zendingen.
Betrouwbaarheid en Veiligheid: Pakketten worden met zorg behandeld en er zijn minder touchpoints, wat de kans op verlies of schade verkleint.
Persoonlijke Service: Klanten kunnen specifieke eisen stellen aan hun zendingen, zoals tijdsgebonden leveringen of handtekeningvereisten.

Hoewel de kosten voor dedicated koeriersdiensten hoger kunnen zijn dan die van traditionele pakketdiensten, wegen deze kosten vaak op tegen de potentiële verliezen door vertraagde of verloren zendingen. Bedrijven moeten ook rekening houden met de impact van slechte bezorgervaringen op hun reputatie en klanttevredenheid. Door te kiezen voor een betrouwbare koeriersdienst kunnen bedrijven hun klanten positief verrassen, wat uiteindelijk gunstig is voor hun eigen imago en klantrelaties.

In conclusie, naarmate de druk op traditionele pakketdiensten toeneemt, biedt dedicated koeriersvervoer een waardevol alternatief dat zowel verzenders als ontvangers meer zekerheid biedt in drukke tijden. Steeds meer bedrijven kiezen zelfs altijd voor rechtstreeks vervoer per koeriersdienst omdat hun goederen te belangrijk, kostbaar en/of breekbaar zijn.

De Volvo met de blauwe lichten.

Mijn naam is Kylian, en ik heb een verhaal te vertellen over een dag die ik nooit zal vergeten. Het was ergens rond 2005, een tijd waarin ik nog met trots het uniform van de Nederlandse politie droeg. We waren regelmatig te vinden op de snelwegen, achter het stuur van onze vertrouwde witte Volvo, versierd met de kenmerkende oranje en blauwe strepen en de blauwe flitslampen op het dak. Een blikvanger, die autoriteit uitstraalde en de weggebruiker deed schrikken, of juist nieuwsgierig maakte.

Het was een zonnige dag, en we patrouilleerden op de A2, richting Maastricht. De snelweg lag er rustig bij, totdat we ingehaald werden door een voertuig dat zich schijnbaar niets aantrok van de wettelijke snelheidslimiet van 120 kilometer per uur. Mijn collega en ik wisselden een blik uit – daar gingen we dan.

We gaven gas, de sirene bleef stil, we volgden de snelheidsduivel. Hoe dichterbij we kwamen, hoe meer we verbaasd raakten. Het bleek een Citroën 2CV te zijn, het zogenaamde ‘lelijke eendje’, dat met een schrikbarende snelheid van bijna 180 kilometer per uur over de snelweg scheurde.

Een stopteken geven was de enige optie. En tot onze verbazing werd er gehoor aan gegeven. Ik stapte uit, liep naar de bestuurder, die zijn raam al had opengezet en, voordat ik mijn mond kon openen, sprak hij: "Jezus christus zeg, jullie moeten toch wel haast gehad hebben dat jullie zo verrekte hard reden."

Ik kon mijn lachen nauwelijks inhouden. "Hoe hadden we u anders staande moeten houden, meneer?" vroeg ik met een glimlach.

Wat volgde was een ongewoon, maar uiterst vriendelijk gesprek. De bestuurder bleek een fervent autoliefhebber te zijn, die zijn bescheiden 2CV had voorzien van een dikke Amerikaanse V8 motor. Een vreemde combinatie, maar blijkbaar een succesvolle. Hij vertelde met passie over zijn creatie, de aanpassingen die hij had gedaan en de pure vreugde die hij ervoer achter het stuur.

Natuurlijk, de overtreding kon niet onbestraft blijven. De bestuurder kreeg een forse boete opgelegd, een rijverbod en de officier van justitie besloot tot een educatieve maatregel. De man werd gedwongen om deel te nemen aan een cursus die hem de gevaren van te hard rijden moest bijbrengen. Ik weet niet of hij deze les echt ter harte heeft genomen, maar het was zeker een leerzaam moment, zowel voor hem als voor mij.

Die dag op de A2 leerde me dat zelfs de meest onwaarschijnlijke voertuigen in staat zijn tot spectaculaire prestaties. Het leerde me ook dat een vriendelijke benadering, zelfs in een situatie waarin de wet wordt overtreden, veel kan betekenen. En hoewel het blauw van de flitslampen en de sirene de autoriteit van de politie vertegenwoordigden, was het vooral mijn eigen hart, de nieuwsgierigheid en de wens om te begrijpen, dat die ontmoeting onvergetelijk maakte.

De Volvo met de blauwe lichten, ze is niet meer in dienst. De oranje en blauwe strepen zijn vervaagd, en de blauwe flitslampen branden niet meer. Ze staat als dagelijks vervoer op mijn oprit.

Maar de herinnering aan de 2CV met de brul van een Amerikaanse V8, die dag op de A2, die blijft.