Islam vredesquiz . . .

GroenLinks-PvdA wil miljardensteun voor Tata Steel: “Steun aan milieuvervuilende multinationals hoort van oudsher bij onze partij” (satire!)

Zij willen met een miljardeninjectie zorgen dat het staalbedrijf in Nederland blijft. Volgens partijleider Frans Timmermans kan GroenLinks-PvdA met deze oproep weer eens onderstrepen dat de partij op de barricaden gaat voor milieuvervuilende multinationals.

Spijt van transitiespijt?

(Door: Sander Sassen)

Ik denk dat ik voor iedere ouder spreek als ik zeg dat je kinderen je eerste prioriteit zijn en dan met name hun gezondheid, zowel fysiek als mentaal. Het lijkt mij daarom verschrikkelijk om van je kind te horen te krijgen dat hij of zij, na een succesvolle gendertransitie, zegt transitiespijt te hebben. Dan zakt de vloer ongetwijfeld onder je vandaan, keert je maag een aantal keren om, heb je een gigantisch brok in je keel en ervaar je een duizelend gevoel van machteloosheid. Als ouder realiseer je je namelijk maar al te goed dat een transitie niet omkeerbaar is, een transgender is in de regel, na het verwijderen van de genitaliën, steriel en zal dus nooit kinderen kunnen verwekken of baren. Je dochter, die nu een zoon is, zal dus nooit meer de dochter worden die ze ooit was, ook niet na reconstructieve chirurgie.

Ongetwijfeld lig je dan nachtenlang wakker, badend in het zweet met de vraag waarom je in eerste instantie bent meegegaan in deze wens van je kind? Ongetwijfeld denk je daarbij terug aan dezelfde dilemma’s die je nachtenlang wakker hielden voor zijn of haar transitie: wat als dit gewoon een kinderlijke bevlieging is? Vrijwel ieder kind heeft wel zo’n fase tenslotte? Wat als mijn kind erbij wil horen en gehoor geeft aan maatschappelijke druk? Is het niet beter om te wachten tot na de puberteit? En uiteraard het grootste dilemma: wat als mijn kind later spijt krijgt? Vooral dat laatste dilemma vereist feitelijk een blik in de toekomst, een kristallen bol, waar helaas niemand de beschikking over heeft.

Als je eenmaal in het transitietraject stapt, koop je in de regel geen retourticket, sterker nog, op basis van het ‘Dutch Protocol’, een werkprotocol voor een behandelwijze van kinderen en adolescenten met een wens om van geslacht te veranderen, worden zaken vaak rooskleurig voorgesteld. De ontwikkeling van het kind wordt ‘op pauze’ gezet door het toedienen van puberteitsremmers, een cocktail van hormonen, en er wordt een traject gestart waarbij een psychologische beoordeling wordt gemaakt van de wenselijkheid van de transitie. Dit klinkt als een weloverwogen keuze, maar denkt u zelf eens terug aan uw kindertijd? Hoe was uw kijk op de wereld en op uw toekomst, en wees eerlijk, dacht u daar überhaupt over na? De hamvraag is of je als kind, zelfs onder begeleiding van een psycholoog, wel keuzes kan maken die onomkeerbaar zijn?

Feitelijk vaar je als kind blind op hetgeen je wordt aangedragen, door je ouders, die je door dik en dun steunen, door de behandelende artsen en specialisten, die hier uiteraard een aanmerkelijk belang hebben, maar blind ben je, simpelweg door gebrek aan levenservaring. Levenservaring die niet erfbaar is, levenservaring die je alleen krijgt door je leven te leven. Als u het mij dan op de man af vraagt of ik het starten van een transitie voordat het kind volwassen is verantwoord vindt, is mijn antwoord daarop ‘nee’. Als kind kan, en mag, je dit soort beslissingen niet nemen, ook niet onder begeleiding van een psycholoog en een heel leger aan medische specialisten.

Net zoals u lees ik namelijk al enige tijd met regelmaat de verhalen van jonge mensen die last hebben van transitiespijt, soms zelfs uit het leven stappen, omdat ze niet kunnen leven met de onomkeerbare keuze die ze hebben gemaakt. Ook mijn maag keert dan om, een verkeerde beslissing die je als kind of adolescent hebt gemaakt die je je hele leven mee zult moeten dragen. Letterlijk mee zult moeten dragen zelfs, want je lijf heeft zichtbare littekens van deze onomkeerbare keuze, littekens die je dag in dag uit herinneren aan die keuze, confronterender wordt het niet.

Ik snap daarom heel goed dat transitiespijt hard op weg was om woord van het jaar te worden, want er is veel te weinig aandacht voor transitiespijt. Feitelijk zou je als kind met een transitiewens dag in dag uit met transitiespijt geconfronteerd moeten worden. Maar niet alleen het kind zelf, ook de ouders, ook die moeten hier keer op keer mee geconfronteerd worden. Alleen daarom al is de nominatie van transitiespijt als woord van het jaar gewoon keihard nodig, want al zou hierdoor slechts één kind afzien van transitie om later geen last te krijgen van transitiespijt, dan is dat al winst tenslotte.

Jamil kon door zijn overgewicht amper lopen, maar viel in 4 maanden ruim 30 kilo af.

Hij kon door zijn overgewicht amper lopen en had ook al tien jaar zijn moeder op Curaçao niet meer bezocht. Toen Jamil de Wind (42) vervolgens ook nog een levensgevaarlijke infectie kreeg door zijn gewicht, was het genoeg geweest. Hij besloot te gaan bewegen en verloor van juni tot september ruim dertig kilo.

Al jaren had Jamil uit Hoogvliet enorm overgewicht, waardoor hij alleen schuifelend achter een rollator kon lopen. Omdat hij zo slecht kon bewegen, sleet hij zijn dagen in huis, met weinig sociaal contact en zonder baan. Dat veranderde toen Jamil te horen kreeg dat hij, vanwege zijn overgewicht, lymfoedeem en een levensgevaarlijke infectie in zijn benen had.
“Toen ik die infectie had, moest ik met de ambulance naar het ziekenhuis. Het was zelfs zo erg dat de dokters zeiden dat ik geluk had gehad, omdat het ook mijn dood had kunnen zijn. Dat was een enorme schok.”

Door de gevaarlijke infectie zat de schrik er goed in bij Jamil. Hij besloot zich in te schrijven bij een obesitaskliniek en begon 2,5 jaar geleden met het traject van een maagverkleining.
“Toen kwam ik zes maanden geleden bij de gemeente Rotterdam terecht voor de volgende stap. Die zagen dat ik goed aan het afvallen was en dat ik kon beginnen met het volgende traject, om weer fit te worden voor werk.”

Jamil werd door de gemeente naar bewegingscentrum SPC Rijnmond gestuurd voor het samenwerkingsproject ‘Fit for the Job’.

Personal trainer Errol Esajas kan zich de dag nog goed herinneren dat Jamil aankwam bij SPC Rijnmond, op het bedrijventerrein naast De Kuip. “Hij kon de weg niet goed vinden, liep heel moeilijk achter zijn rollator en was helemaal bezweet. Toen was ik eigenlijk meteen onder de indruk van het feit dat hij zoveel moeite deed om hier te komen.”

Ook topsporters als Stefan de Vrij en Denzel Dumfries over de vloer komen, ging Jamil onder toeziend oog van Errol aan de gang. Errol: “We hebben hier tien Nederlandse voetbalinternationals, maar ook senioren die valtechniek leren en zelfs mensen met een beperking. Ik noem het dan ook geen sportschool, maar een bewegingscentrum.”
Jamil zegt over de afgelopen maanden dat hij geen moment dacht aan stoppen. Al ging het niet altijd van harte. “Je gaat natuurlijk wel uit je comfortzone. Dus hoewel ik veel motivatie had, kon ik ook weleens klagen. Ze noemden mij zelfs grappend een dramaqueen. Ik kon echt klagen als de beste.”

Jamil begon met het afvallen vanwege zijn gezondheid. Toch kwam hier later nog een ander belangrijk doel bij: hij wilde een bezoek brengen aan zijn moeder op Curaçao. Door zijn overgewicht kon hij slecht bewegen en paste hij al tien jaar lang niet goed in een vliegtuigstoel.

“Ik zag haar alleen tijdens het videobellen. Twee van mijn ooms waren overleden en dat deed mij beseffen dat ik niet zeker weet hoe lang mijn familie er nog is. Mijn doel werd dus om voor mijn moeders verjaardag, in september, naar Curaçao te kunnen.”

De reis naar zijn moeder kwam er en werd een groot succes. “Ze wist niet dat ik kwam en dat ik zo was afgevallen. Ik had mijn zus wel in het complot betrokken, dus zij vertelde mijn moeder dat ze visite had die haar graag wilde zien. Toen mijn moeder mij voor het eerst zag, keek ze gelijk vragend naar mijn zus of ik het wel echt was. Daarna realiseerde ze het zich en vlogen we elkaar in de armen.”

“Het was zo’n emotioneel moment. Niemand pakt mij die herinnering meer af. Ook toen ik eenmaal terugkwam van Curaçao, was ik heel trots op mezelf. Nu ik weet dat ik gezonder ben, is het ook een stuk makkelijker als er onverhoopt iets met mijn moeder is. Ik kan nu op elk moment in het vliegtuig stappen als het nodig zou zijn en dat voelt alsof ik meer kan betekenen voor mijn moeder.”

Het bezoeken van zijn moeder mocht dan misschien een overwinning zijn, Jamil is nog lang niet klaar met afvallen. “Het was een hoogtepunt, maar geen eindpunt. Ik hoop zelfs dat het een begin- of middenpunt was. Ik wil nog gezonder en beter worden en in de komende maanden wil ik ook weer aan het werk gaan. Er komt nog een operatie aan voor de overtollige huid.”

“Ik heb nu al spijt dat ik niet eerder ben begonnen met dit traject. Ik denk dat mijn mindset gewoon nog niet goed genoeg was om te beginnen. Ik vroeg wel om hulp, maar ik deed er zelf verder niks aan.”

Jamil heeft door het afvallen een stuk meer zelfvertrouwen en ook vooral een stuk meer plezier in het leven. “Ik kwam bijna nooit meer buiten, maar nu bijna elke dag wel. En ik geniet ervan, zelfs met slecht weer. Hoe meer mensen je buiten tegenkomt, hoe socialer je wordt en hoe meer je wereld groeit. Voor mensen die in mijn oude situatie zitten: er is hoop.”

Knetter! Doorgedraaide asielzoeker gaat compleet door het lint: AZC-medewerkster zwaargewond.

In de nacht van vrijdag op zaterdag vond in het opvangcentrum van Helchteren een schandalig incident plaats. Een 20-jarige asielzoeker ging volledig door het lint en probeerde een medewerkster te wurgen! De aanleiding? Het interne winkeltje was dicht. Dit is pure waanzin. De vrouw liep verwondingen op en moest met spoed naar het ziekenhuis worden gebracht.

Deze totaal doorgedraaide idioot kwam na het verlaten van de ruimte terug om haar eens flink aan te vallen. Hij sprong over de toonbank en greep haar bij de keel. Alsof dat nog niet genoeg was, greep hij een brandblusser, vermoedelijk om haar verder te verwonden. Alleen dankzij het ingrijpen van omstanders werd erger voorkomen. Denk daar eens over na: collega’s moesten ingrijpen om te voorkomen dat deze vrouw mogelijk voor haar leven moest vrezen.

Deze medewerkster deed haar werk, in een omgeving die nu blijkbaar gevaarlijker is dan velen willen inzien. Het Rode Kruis geeft aan dat de vrouw ‘naar omstandigheden goed’ herstelt, maar dat doet niets af aan de ernst van dit onacceptabele incident. Dit soort geweld is niet slechts een “onderzoek waard” – het vereist onmiddellijke actie.

Wat gaan we doen met deze man? Nog een kans geven, of direct terugsturen? Feit is dat het parket hem aanklaagt voor geweldsdelicten, maar dat zal wel weer uitdraaien op drie keer niks. Mensen die op deze manier totaal respectloos en gewelddadig handelen, horen niet in onze samenleving thuis. Wegwezen met dit soort tuig!

Video Het was een gezellig drukke Kerstmarkt op het marktplein en Belcour! In Zeist winterwonderland Zeist

Foto's Het was een gezellig drukke Kerstmarkt op het marktplein en Belcour! Winterwonderland Zeist

#oktoberlaan

https://surfingann.blogspot.com/2024/12/oktoberlaan-sandra-konst.html