Nadat Elifaz Job op zijn 'zonden' heeft gewezen (Job 22:5-9), is Jobs klacht weer aangewakkerd. Job legt de woorden van Elifaz naast zich neer. Hij heeft er geen boodschap aan. Maar hij komt er wel tegen in opstand. Maar waar moet hij heen met zijn frustratie? Waar blijft God?

Job reageert op Elifaz door vooral te klagen over Gods positie ten opzichte van het onrecht. In de eerste plaats richt zijn klacht zich op de moeite om voor Hem te verschijnen. God houdt zich afzijdig en daarom kan Job zijn klacht over het onrecht niet rechtstreeks aan Hem voorleggen.

John van den Heuvel onder vuur wegens samenwerking Joran van der Sloot: 'Schandalig!'

Misdaadjournalist John van den Heuvel gelooft dat Joran spijt heeft van zijn daden en schreef zelfs het voorwoord voor zijn boek. Maar daar is niet iedereen blij mee.

Sinds 1 februari ligt De eigen waarheid van Joran van der Sloot: dagboek van een vrouwenmoordenaar in de schappen. Het boek gaat over de moorden die hij heeft gepleegd op Natalee Holloway en Stephany Flores, drugshandel en de belevenissen van Joran in de Challapalca-bajes in Peru. De schrijver? Joran zelf, die opvallend genoeg misdaadjournalist John van den Heuvel zover heeft gekregen om boekje van een voorwoord te voorzien.

Voor de camera van Shownieuws legde John eerder al uit waarom hij daaraan heeft meegewerkt. "Omdat ik hem ken, en ik het verhaal had gelezen", zei hij onder andere. "En dat ik ook heb uitgelegd dat ook hij, net als ieder ander, recht heeft om zijn versie van het verhaal te vertellen."

Echter komt de samenwerking hem alsnog op veel kritiek te staan. Op de voorkant van het boek staat immers een grote rode sticker waarop de uitgever duidelijk maakt dat Van den Heuvel iets heeft bijgedragen, in de hoop dat mensen het boek dan eerder kopen. Iets waar niet alleen de uitgever, maar ook Van der Sloot van meeprofiteert. Want elk verkocht boek levert de Nederlandse moordenaar natuurlijk knaken op.

Aan de talkshowtafel van Renze Klamer wordt John daarom het vuur aan de schenen gelegd. Klamer stelt in de uitzending dat het voorwoord van John wordt gebruikt om slechts één reden: "Dat is om een soort extra autoriteit te geven van: hé, hij prijst het aan, want zijn voorwoord staat erin! Dat voelt toch als een soort goedkeuring voor zijn verhaal."

John reageert door te zeggen dat de sticker waarop zijn bijdrage wordt benadrukt het idee was van de uitgever. Hijzelf wist daar niks vanaf. Bovendien kan hij zich niet voorstellen dat "iemand dat boek koopt omdat ik een voorwoord van 400 woorden erin heb gezet", kaatst hij terug. "Dat weet ik niet."

Dat de misdaadjournalist de beruchte vrouwenmoordenaar helpt om financieel weer op eigen benen te staan, ziet hij bovendien anders. Van den Heuvel: "Het enige wat ik wel vind: hij heeft het in het boek veel over spijt en berouw… Ik geloof dat echt oprecht. Ik heb hem een paar keer ontmoet."

Ook de VI-heren is de spraakmakende samenwerking tussen Van der Sloot en Van den Heuvel niet ontgaan. Derksen noemt het "heel kwalijk" dat de journalist een bijdrage heeft geleverd aan het boek.

"John heeft de frustratie dat hij altijd een Peter R. de Vries-light blijft, hè. (...)", aldus Johan. "En nu gaat hij puur reclame maken voor een boek van een meervoudige moordenaar. Want dat verhaal in de Telegraaf was gewoon een advertentie. Een adverteerder moet daar een vermogen voor betalen."

'De Snor' vindt het "een schandalige zet" van Van den Heuvel en begrijpt niet waarom de Telegraaf en de tv er zoveel aandacht aan besteden. Johns Telegraaf-collega Valentijn Driessen is het daar mee eens. "Ik zou het ook nooit gedaan hebben", zegt hij fel. "Moreel vind ik het ook verwerpelijk om te doen, om zo in zee te gaan met een moordenaar. Ook als je hem 15 jaar kent."

Stijgende ziektekosten – geleverd zoals besteld.

Een Duitse werknemer met een bruto maandsalaris van € 3780,- zal in 2025 € 185 minder gaan verdienen. De oorzaak: duidelijk stijgende bijdrages aan de wettelijke ziektekostenverzekering. Een van de belangrijkste redenen ligt in het inbinden van miljoenen asielzoekers in het systeem, die vanaf het begin dienstverlening krijgen zonder zelf bij te dragen. Voor velen is het vooruitzicht op een omvangrijke medische verzorging zonder eigen bijdrage een sterke pullfactor om illegaal naar Duitsland te komen.

De immigratiegolven sinds 2015 en de begeleidende “Refugees Welcome”-waanzin hebben immense kosten voor de ziekteverzekering veroorzaakt. Terwijl de staat sindsdien miljarden in het systeem heeft gepompt, is dit bij lange na niet voldoende om de groeiende uitgaven te dekken. Miljoenen asielzoekers, die op grond van hun verblijfsstatus meestal van een uitkering leven, betalen geen bijdrages, maken echter veelvuldig gebruik van de dienstverlening. De rekening gaat naar de reguliere bijdragebetaler. Privé verzekerden blijven eveneens niet gepaard: ook hier stijgen de bijdragen vanaf 2025 met 10 tot 20%.

De bereidheid om deze belastingen te dragen, neemt zienderogen af. De frustratie over een systeem dat door steeds minder schouders gedragen wordt, neemt toe. Critici, die al in 2015 op deze ontwikkeling wezen, voelen zich bevestigd. De beleidsbepalers in de toenmalige politiek zwijgen echter – een houding, die de woede van veel burgers vergroot.

De wettelijke ziektekostenverzekering bevindt zich op een kritiek punt. De al jaren gegroeide discrepantie tussen diegenen die verplicht moeten bijdragen en diegenen die daar volledig van gevrijwaard zijn, belast de financieringsbasis. Een duurzaam systeem, dat gebaseerd is op solidariteit, kan echter alleen maar functioneren wanneer het door iedereen wordt gedragen. De huidige toestand echter creëert onrechtvaardigheden, die de samenleving verder splijt. Een politiek, die problemen ignoreert en bagatelliseert, schaadt de maatschappelijke samenhang aanzienlijk.

Europa: De val van het Heilige Hernieuwbare Rijk.

Bij ongunstige weersomstandigheden neemt de zonne- en windstroomproductie drastisch af. Dat gebeurt in werkelijkheid elk jaar meerdere keren. Deze toestand heeft echter ondertussen verstrekkende economische en ecologische gevolgen en openbaart de tekortkomingen van een energiepolitiek, die op hernieuwbare energieën met tussenpozen is gebaseerd.

In de afgelopen vijftien jaar heeft Duitsland enorm in zonne- en windenergie geïnvesteerd en tegelijk zijn eigen kerncentrales gesaboteerd. In het jaar 2023 maakten hernieuwbare energieën 55% van de stroomproductie in het land uit. In het jaar 2022 waren het maar 48%.

De grootste bijdrage aan de hernieuwbare energie levert de windkracht met 31% van de totale productie, gevolgd door zonne-energie met 12%, biomassa met 8% en andere hernieuwbare bronnen zoals waterkracht met de resterende 3 tot 4%. In het jaar 2024 maakten hernieuwbare energieën in het eerste halfjaar bijna 60% van de Duitse stroomproductie uit. Dit productieniveau is echter over een bepaalde periode verdeeld en weerspiegelt geen crisismomenten zoals de “donkerflauwte”.

Donkerflauwte onderscheidt zich door gelijktijdig gebrek aan wind en zon in de winter, wanneer de stroombehoefte in Duitsland het grootst is. Deze episodes duren enkele dagen tot meerdere weken, waarbij de productie van wind- en zonnestroom vaak daalt naar minder dan 20% van hun capaciteit, vaak zelfs naar nul. Op 12 december vorig jaar bedroeg de Duitse stroomproductie uit wind- en zonnekracht bijvoorbeeld maar 1/30 deel van de behoefte.

Een politiek voor hernieuwbare energieën zou te doen zijn, wanneer ze op een duurzame, van het weer onafhankelijke energiebron zoals atoomenergie gebaseerd zou zijn. In het jaar 2011 besloot Duitsland echter om in het kader van de catastrofe in Fukushima om abrupt te stoppen met kernenergie en schakelde stapsgewijs volledig functionerende kerncentrales uit.

Het stoppen met kernenergie heeft ertoe geleid dat Duitsland in het bijzonder tijdens een donkerflauwte niet in staat is zichzelf van energie te voorzien. Het land importeert in grote omvang stroom uit Frankrijk, Denemarken en Polen en moet voor de opwekking van stroom teruggrijpen op steenkool en bruinkool. De enorme stroomimporten van Duitsland leiden ook bij zijn buurlanden tot enorme stijgingen van de stroomprijs.

De prijzen zijn inderdaad adembenemend. In het jaar 2024 was de stroomprijs voor huishoudens in Duitland met € 400,-/MWh de hoogste in Europa en bereikte tijdens periodes van donkerflauwte waarden van € 900,-.MWh, vergeleken met een veel lager Europees gemiddelde. In vergelijking daarmee bedroeg de gemiddelde prijs in het van kerncentrales voorziene Frankrijk en Finland in dezelfde periode (2024) € 250,-/MWh. En in de Verenigde Staten zijn de bedragen 30% lager dan in Frankrijk. Hoe is dat allemaal “duurzaam” voor Europa?

Maar het is “voor de planeet”, nietwaar? Nog niet eens bij benadering. Ondanks zijn betrokkenheid voor zogenaamde groene energieën heeft Duitsland altijd nog een grote CO2-voetafdruk, omdat het in toenemende mate inzet op steenkool en bruinkool om energietekorten te compenseren. In het jaar 2024 blijft het land de op een na grootste CO2-uitstoter per in Europa geproduceerde energie-eenheid, waarbij een aanzienlijk aandeel van de stroom afkomstig is uit fossiele bronnen, tien keer zoveel CO2 per opgewekte energie-eenheid dan Frankrijk.

De hoge stroomprijzen in Duitsland leiden tot de verplaatsing van de Duitse industrie, omdat de ondernemingen op zoek zijn naar vestigingsplaatsen met voordeliger energiekosten. Hoe kan men overleven wanneer men voor stroom driemaal zoveel betaalt als de concurrentie? (bij de aardgasprijzen is het nog erger: in Europa zijn die vijfmaal zo hoog als in de VS)

Uiteindelijk heeft Duitslands toenemende afhankelijkheid bij de energievoorziening van zijn buurlanden tot spanningen in Europa geleid. De hoge stroomprijzen in Duitsland worden aan de buurlanden doorgegeven, wat stroom daar onbetaalbaar maakt en voor toenemende frustratie zorgt. In Europa vinden er discussies plaats om uit bepaalde energieakkoorden te stappen, in het bijzonder uit zulke die stroomimporten betreffen.

Kort gezegd is de donkerflauwte het symptoom van een diepe energiecrisis, die door een ideologische, autoritaire, irrationele en mislukte energietransitie werd veroorzaakt. De afhankelijkheid van onbetrouwbare energiebronnen (wind, zon) in verbinding met het haastige stoppen met kernenergie heeft van de Duitse stroom de duurste in Europa gemaakt en bedreigt de energieautonomie van het land – en uiteindelijk van het hele continent.

Gezien het demografische en economische gewicht van Duitsland blijkt deze laatste Duitse foute stap een verdere Europese catastrofe te zijn.