Op mijn oprit staat een automobiel. "Een witte Volvo", nou ja een witte. Er zitten oranje en blauwe strepen op, een kleurstelling die niet bepaald subtiel te noemen is.

Kylian, hoezo staat er een Volvo met blauwe en oranje strepen op je oprit? Dat is een vraag die ik regelmatig te horen krijg.

Nou, ooit werkte ik als wetshandhaver op de snelweg. Mijn vervoer was een heerlijke Volvo, een exemplaar dat met trots de kleuren van de dienst droeg. Toen deze trouwe dienaar met pensioen ging, heb ik hem overgenomen. Tot op de dag van vandaag is deze auto nog steeds mijn dagelijkse vervoermiddel. Ik rijd er met plezier in, geniet van het comfort en de betrouwbaarheid.

Alleen snap ik niet waarom mensen die onderweg zijn denken dat ze in een tv-aflevering van "De politie op je hielen" zitten en maken dat ze snel wegkomen. Of, net zo vaak, denken ze te moeten gaan rijden als een leerling die zijn eerste rijles heeft. Het is alsof de oranje en blauwe strepen een automatische reactie uitlokken.

Een ander nadeel van mijn opvallende 'oud-dienstauto' is dat ik nogal eens door mijn oud-collega's aan de kant gezet word. Niet omdat ze denken dat er iets niet klopt, nee, simpelweg omdat ze nog een keer een van hun oude dienstwagens willen bekijken en er een praatje over willen maken. Het is altijd leuk om ze te zien en bij te praten, maar soms heb ik gewoon haast en zou ik graag gewoon door willen rijden.

Het is een leven met een opvallende auto, die regelmatig tot glimlachen en verrassende reacties leidt. Maar ondanks de gekke blikken en het extra 'aandacht', zou ik mijn trouwe Volvo niet willen inruilen. Hij is een stukje van mijn verleden en een comfortabele metgezel voor mijn toekomst.